Τα παλιά χρόνια, η γυναίκα που ζούσε στο χωριό, προσπαθούσε να συμπληρώσει την άψογη φυσική της εμφάνιση, με διάφορα παρασκευάσματα που έκανε μόνη της.

-Η καλύτερη λοσιόν για τα χέρια και το πρόσωπο, γίνονταν με πικραμύγδαλα στουμπισμένα που έμεναν μια με δυο μέρες στο νερό ή με γαλάκτωμα από σταρένιο ζυμάρι ή και με υγρό από φλούδες πορτοκαλιού.

-Τα μαλλιά μαύριζαν, δεν έπεφταν κι ήταν αφράτα όταν λούζονταν με τα λεγόμενα «βρασίδια». Ήταν νερό που έβρασε με φύλλα καρυδιάς, σκίνου, βάγιας, δεντρολίβανου ή ρίζες βάτου.

-Το μουστάκι και τα φρύδια τα έβαφαν με καμένο γαρίφαλο.

-Απ’ τους καρπούς της βάγιας έβγαζαν το δαφνόλαδο για τα μαλλιά.

-Το γιαούρτι, η ντομάτα και οι αγγουρόφλουδες ήταν για τα εγκαύματα και τα μπαλώματα του δέρματος.

-Οι φλούδες του λεμονιού και του πορτοκαλιού έκαναν αφράτη επιδερμίδα.

-Η αλοιφή που κρατάει το πρόσωπο μαλακό κι αφράτο γίνεται με ασπράδι απ’ αυγό, σαπούνι, λάδι και γιαούρτι. Η ντομάτα μαλάκωνε τους κάλους και τις παρανυχίδες.

-Το κρασόψωμο ήταν για τις πρέκνες.

-Η ψείρα καταπολεμιόνταν με τα φύλλα της πικροδάφνης και ο ψύλλος με του σκίνου.

-Η χρήση του σαπουνιού ήταν μάλλον περιορισμένη. Τα ρούχα και κυρίως τ’ άσπρα, τα καθάριζε το «κοφίνι» (αλισίβα = σταχτωμένο νερό) και νερό που έχει βράσει μέσα δεντρολίβανος. Με μούργιες κι ακάθαρτα ελαιόλαδα έκαναν το σαπούνι της μπουγάδας, ενώ με δαφνόλαδο και ροδέλαιο το μοσχοσάπουνο.

www.fytokomia.gr

Αιθέριο έλαιο δάφνης. Για πολλά μικρά προβλήματα υγείας.

Δαφνέλαιο. Το δυναμωτικό των μαλλιών.