«Το πιο ωραίο μακιγιάζ για μια γυναίκα είναι το πάθος. Αλλά είναι πιο εύκολο να αγοράσει κανείς καλλυντικά.»

Yves Saint-Laurent.

Όνομα: Εύα

Ετών: 51

Επάγγελμα: ηθοποιός.

«Από μικρή μου άρεσε ο έρωτας. Μου άρεσε δηλαδή, να είμαι ερωτευμένη. Στα ενδιάμεσα διαστήματα της ζωής μου που δεν είμαι ερωτευμένη, περιμένω να ξαναγίνω. Βέβαια, αφήνω και μεσοδιαστήματα γύρω μου για να ερωτευτώ τους ανθρώπους, τη δουλειά μου, μια φέτα κατσικίσιο τυρί σε χρυσό λάδι με ρίγανη, τα πεσμένα φύλλα. Έτσι ζω. Αυτός είναι ο δικός μου σκοπός. Ο έρωτας δεν είναι απάντηση, είναι ερώτηση και περικλείει μέσα της κάθε μυστήριο. Είναι η άλλη διάσταση.

Θυμάμαι στα είκοσι έξι μου χρόνια, επιστρέφαμε πάνω στη μηχανή από τη νυχτερινή μας διασκέδαση, γύρω στις τρεις τα ξημερώματα, με τον άντρα που ήμουν τότε ερωτευμένη. Αυτός οδηγούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εγώ από πίσω, κρατούσα τη μέση του, γεμάτη εμπιστοσύνη για τις οδηγικές του ικανότητες. Ξαφνικά σε κάθετη πορεία, τρέχοντας εφιαλτικά πάνω στην άσφαλτο, γυρνάει το κεφάλι του προς τα πίσω, με κοιτάει και μου δίνει ένα βαθύ ερωτικό φιλί. Ήταν τόσο απίθανο, τόσο εξωφρενικό αυτό που έκανε, που το υποδέχθηκα σαν κάτι απόλυτα λογικό. Πάντα έδινα υπερφυσικές ιδιότητες στους άνδρες που ερωτευόμουν. Πάντα έδειχνα σε εκείνους μια εμπιστοσύνη παράλογη. Είχα βέβαια και μια φυσική ροπή προς την παραφορά, προς το ανεξέλεγκτο. Μου άρεσε τα συναισθήματα να είναι μυθικά. Οι έρωτες μου να είναι τρικυμιώδεις, να εξηγούν με την ύπαρξή τους, γιατί αυτός και όχι ο άλλος. Έτσι αφέθηκα σε αυτό το ιλιγγιώδες φιλί. Αφέθηκα, πιστεύοντας ανοήτως, πως Εκείνος, ήξερε τι κάνει.» Η Εύα, κόμπιασε για λίγο, ξεροκατάπιε κοιτάζοντας επίμονα το ποτήρι της χωρίς καθόλου η σκέψη της να εστιάζει σε αυτό και συνέχισε καθηλωμένη από την ανάμνηση, που ήταν ολοφάνερο ότι τη συγκινούσε. «Μα τι να λέμε τώρα;» συνέχισε. Ο έρωτας είναι ένα σφουγγάρι που απορροφά τη χλωρίνη της σκέψης. Ο έρωτας δε σκέφτεται σωστά, γιατί δε θέλει να σκέφτεται. Και η σκέψη μου δεν ήθελε να δει τον κίνδυνο που διατρέχαμε. Το ίδιο φυσικά συνέβαινε και σε εκείνον. Έτσι η μηχανή στούκαρε κάπου και εμείς πεταχτήκαμε ψηλά στο αέρα σαν να μας τίναξαν εντελώς απλά, από ένα χαλί για να πέσουμε μαζί με τη σκόνη.

Μα ήταν τόσο εξωφρενικός ο τρόπος που πέσαμε! Η πτώση μας βρήκε παραταγμένους δίπλα-δίπλα σαν να ρεμβάζαμε τον έναστρο ουρανό, μια καλοκαιρινή νύχτα.» Ξεκαρδίστηκε στα γέλια γεμάτη αναπόληση και σταμάτησε την αφήγησή της. Μετά κοίταξε στον ήλιο που έδυε απέναντί μας, με τα μάτια σμιγμένα σαν χαριτωμένα, μικρά λεπτά χείλη που μειδιούν.

 «Το πιστεύεις;», συνέχισε.. «Τιναχτήκαμε μέτρα μακριά από τη μηχανή. Εκσφενδονιστήκαμε στον αέρα. Πετάξαμε θαρρείς. Και η πτώση μας ήταν βέβαιη. Όταν όμως, φτάσαμε στο έδαφος κανείς από τους δύο μας δε χτύπησε. Κανείς δεν έπαθε ούτε μια αμυχή. Έφυγε πρώτα αυτός ψηλά και κατέληξε ανάσκελα στο έδαφος, ενώ εγώ ακολούθησα ιπτάμενη, αμέσως πίσω του. Εγώ προσγειώθηκα, πώς νομίζεις; Ο λαιμός μου έπεσε σαν σίγουρος κορμός δέντρου πάνω στο ανοιχτό του μπράτσο και έμεινα να κοιτάζω σώα και αβλαβής ψηλά στα αστέρια! Γύρισα τον κοίταξα, γύρισε με κοίταξε και χαμογελάσαμε, γαλήνιοι ο ένας στον άλλον. Όταν σηκωθήκαμε ψάχναμε έκπληκτοι να βρούμε έστω ένα σημάδι. Το σώμα μας, όχι μόνο δεν αιμορράγησε, αλλά δεν καταδέχθηκε καν να πονέσει. Ξέραμε πως μας έσωσε ο έρωτας. Σε καμιά άλλη περίπτωση δε θα είχαμε σωθεί μετά από μια τέτοια συμφορά.»

«Τώρα είσαι ακόμη με αυτόν τον άνθρωπο;», ρώτησα την Εύα, θαυμάζοντας αυτόν τον μοναδικό και αποκλειστικό έρωτα.

«Πλάκα μου κάνεις;», με ρώτησε σαν να την έθιξα. «Ούτε να τον δω δε θέλω. Ένας ανόητος ήταν. Δεν άξιζε ούτε να τον χαιρετάς στον δρόμο, όχι να τον ερωτευτείς. Όμως τότε δεν το καταλάβαινα. Το πείσμα μου να τον ερωτευθώ πάση θυσία, υπερίσχυσε. Όλοι οι έρωτες κατά μια έννοια είναι λάθος.»

«Δε σε καταλαβαίνω», της απάντησα απογοητευμένη. «Πώς μπορούμε να δούμε τους έρωτες μας λάθος; Εγώ δεν υποτιμώ καμία σχέση μου. Με συγχωρείς κιόλας δηλαδή, αλλά αυτό πιστεύω.»

«Σε καταλαβαίνω», μου είπε με συγκατάβαση, σχεδόν αμέσως. «Να είσαι σίγουρη όμως, άλλο εννοώ Ισιδώρα. Δε με κατάλαβες καλά κι έχεις δίκιο, δηλαδή που δεν κατάλαβες. Θα στο εξηγήσω όμως, και θα δούμε πού μπορούμε να καταλήξουμε. Ο έρωτας υπάρχει πάντα κορίτσι μου, τον κουβαλάς μέσα σου. Υπάρχουν πολλοί άνδρες που συνθέτουν αυτό το ένα, μοναδικό ερωτικό πρόσωπο για μένα. Αυτοί που ερωτεύονται πολύ δυνατά και συνεχώς, δεν αισθάνονται έτσι, γιατί το θεωρούν υποχρέωσή τους απέναντι στη ζωή τους. Δεν το κάνουν, γιατί άκουσαν πως κάπου κάποτε ένας άνθρωπος ερωτεύτηκε. Δεν υποκρίνονται το συναίσθημα, είναι το συναίσθημα. Για κάποιους ο έρωτας είναι το απαραίτητο συναισθηματικό σχολείο που πρέπει να φοιτήσουν κι έτσι υπάρχει πάντα μέσα τους ως γραμμική κατάσταση σαν ένα τεντωμένο σχοινί που περιμένει τους ακροβάτες του. Κάθε ακροβάτης συμβολίζει την εξέλιξή σου ή τη στασιμότητά σου, αν οι χαρακτήρες όλων όσων ερωτεύεσαι δεν αλλάζουν, αλλά εμμένουν σταθεροί στο ίδιο μοτίβο, στην ίδια καθηλωμένη επανάσταση. Ο έρωτας είναι ο σφυγμός σου.

Για ‘μένα, δεν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά, υπάρχει έρωτας με τα μάτια κλειστά. Έτσι, τον καταλαβαίνω εγώ τον έρωτα. Ο έρωτας βιώνεται συνεχώς. Υπάρχει πάντα εκεί και περιμένει τον επόμενο ισορροπιστή που θα σε οδηγήσει στην αυτογνωσία. Τα πρόσωπα αλλάζουν, διαδέχονται, κρύβονται στα παρασκήνια πίσω στις κουρτίνες και περιμένουν. Αλλά κι εγώ για κάποιους άλλους, είμαι ένα πρόσωπο κρυμμένο στα παρασκήνια. Κάποιος θα με προσκαλέσει για να τον βοηθήσω να αλλάξει, να του δείξω τα ελαττώματά του, τα προτερήματά του ή τις αγκυλώσεις του που περιορίζουν τη χαρά του ή αυξάνουν τη θλίψη του.

Θα έρθει η ώρα μου, για να παίξω κι εγώ τον ρόλο μου στο «θεατρικό» τους. Στο πρόσωπό μου θα ανακαλύψουν κι αυτοί ίσως τη ματαιότητα του έρωτα. Ανάλογα τι προσδοκίες έχουν από εμένα. Μπορεί κι εγώ να τους φανώ λίγη στο τέλος, πολύ λίγη για τα μέτρα τους. Κι όλο αυτό, αφού πρώτα ζήσουν μαζί μου, με γνωρίσουν και ύστερα με ξεχειλώσουν και με αποκαθηλώσουν. Μπορεί να ανακαλύψουν ότι δεν είμαι αυτό που περίμεναν, χωρίς εγώ να φέρω καμιά ευθύνη για ό, τι περίμεναν.

Μου αρέσει ένα απόφθεγμα του Άλπερτ Καμύ και νομίζω ότι θα έπρεπε να έχει περίοπτη θέση στην κουβέντα μας. Το απόφθεγμα λέει κατά λέξη:

«Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας.»

Κόμπιασε για λίγο και συνέχισε, χωρίς να το πολυσκέφτεται. Συνέχισε αβίαστα να μου μιλάει για το αγαπημένο της θέμα, τον έρωτα.

«Όπως και να ‘χει πάντως, πρέπει να είμαστε περήφανοι για κάθε χαμένο ή κερδισμένο έρωτα που περνά από τη ζωή μας.

Ο τρόπος που ερωτεύεται κανείς είναι το δάχτυλο που δείχνει το δάσος. Και το δάσος είναι ο ερωτευμένος. Αυτός που δέχεται τον έρωτα είναι απλά το δέντρο.

Ο άνθρωπος που έχει ερωτευθεί δεν πρέπει να αγνοεί το δάσος. Κάθε φορά που ερωτεύεται πρέπει να ξέρει ότι όλη αυτή η βλάστηση του ανήκει . Ο έρωτάς του είναι αυτός ο ίδιος, είναι η αποκάλυψή του.

Δεν ανήκει στον άλλον και ας απευθύνεται προς τα ‘κει. Κι όταν πάψει να τον εμπνέει το αντικείμενο του πόθου του ή απλά χωρίσει βίαια, ο άνθρωπος που έχει ερωτευτεί βαθιά, θα συνεχίσει να είναι ο τρόπος που ερωτεύεται. Γι’ αυτό πρέπει να είναι περήφανος για ό, τι ήταν ικανός να δώσει και ό, τι πρόκειται να δώσει στο μέλλον.

Από την άλλη, όσα δεν μπόρεσε να κάνει για τη χαμένη του σχέση, είναι ένα σκαλοπάτι εξέλιξης κι αυτό που του μένει, είναι να προσπαθήσει να τα δώσει στην επόμενη. Στο τέλος, κανένας χαμένος έρωτας δεν πρέπει να αισθάνεται αδικαίωτος. Η ικανότητα να ερωτεύεσαι, είναι από μόνη της μια υψηλή τέχνη.

Αλλά και ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να είναι κανείς περήφανος για τον έρωτα που του δίνει το ταίρι του. Όσο σπουδαίος και να είναι ο τρόπος του άλλου, πρέπει πάντα να θυμάται ότι είναι προϊόν μιας έμπνευσης που δεν του ανήκει, όπως ένα υπέροχο βουνό που εμπνέει έναν ποιητή. Δεν μπορεί το βουνό να καμαρώνει, όσο υπέροχο και να είναι, για ένα ποίημα που δεν ήταν ικανό να γράψει!

Όπως αντίστοιχα και η κότα, δεν μπορεί να παινεύεται για την υπέροχη κοτόσουπα που έφτιαξε η μαγείρισσα.

Γι’ αυτό αν αξιωθήκαμε να μας ερωτευθούν δυνατά, πρέπει να είμαστε σεμνοί να μην καμαρώνουμε για τη δοτικότητα του άλλου, αλλά αν ευνοηθούμε από αυτήν, να αισθανόμαστε ευλογημένοι από την ίδια τη ζωή .

Και όταν είμαστε εμείς, αυτοί που προδόθηκαν ή παραδόθηκαν, πρέπει να γνωρίζουμε ότι αξιωθήκαμε να εκφραστούμε και να σχεδιάσουμε τη σχέση μας με ένα πολύτιμο και ξεχωριστό ταλέντο, την ικανότητά μας να αγαπούμε, γιατί αυτή η ικανότητα είτε εκφρασμένη λάθος, είτε σωστά είναι τα φτερά της ελευθερίας μας.

Γιατί ο έρωτας είναι εκπαίδευση, είναι ενηλικίωση και καταβύθιση στα ανεξερεύνητα μυστικά του εαυτού μας. Ο έρωτας είναι η μητέρα όλων μας.»

Σώπασα για λίγο. Σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα πρέπει να έχει ζήσει μέσα από πολλές σχέσεις τον εαυτό της και ίσως με τα χρόνια να έχει εξαντληθεί. Ίσως να εξάντλησε και τους γύρω της. Προσπάθησε τόσο πολύ να ερμηνεύσει τον κόσμο και στο τέλος τον κατανόησε τόσο βαθιά, ώστε έγινε η ίδια ακατανόητη. Ίσως να μην έχει άλλα να δώσει και να μην έχει άλλα να πάρει. Γύρισα και την κοίταξα εντυπωσιασμένη. Ναι, υπήρχε μια δόση αλήθειας σε αυτό που μου έλεγε. Όσες φορές αξιώθηκα κι εγώ να νιώσω αυτό το συναίσθημα, ήμουν ήδη από πριν προετοιμασμένη. Δεν με περίμενε ο έρωτας. Εγώ τον περίμενα. Της ανέφερα αυτές τις σκέψεις μου και χαμογέλασε. Στο τέλος είπε: (…)

Απόσπασμα από το βιβλίο “Εκείνες Που Μάγεψαν Τον Θάνατο”

Αποστολή βιβλίου χωρίς έξοδα ή αντικαταβολή. (Οποιοδήποτε επιπλέον έξοδο προστεθεί στο καλάθι σας μην το λαμβάνετε υπόψιν σας). Η αποστολή του βιβλίου γίνεται χωρίς καμία άλλη επιβάρυνση με αποκλειστική, δική μας ευθύνη.

Εκείνες που Μάγεψαν τον Θάνατο