Το σύνδρομο της “άδειας φωλιάς”
Όταν τα παιδιά μας… φεύγουν

Κάπου στην Ελλάδα, μια μαμά κάθεται συγκινημένη στο παιδικό δωμάτιο. Είναι όλα τακτοποιημένα, σαν να λείπει το παιδί της προσωρινά στο σχολείο. Μόνο που το παιδί της δεν είναι πια παιδί και δεν λείπει στο σχολείο.

της Βίκυς Κόρδα

Διαφορετικές κουλτούρες
Σε πολλές χώρες του εξωτερικού, οι γονείς αναμένουν με χαρά τα 18α γενέθλια των παιδιών τους, καθώς η μέρα αυτή σηματοδοτεί την “απελευθέρωση” των γονιών.
Στη χώρα μας, τα παιδιά μένουν στην πατρική εστία μέχρι τα πρώτα τους “-άντα” (σε πολλές περιπτώσεις και μέχρι τα δεύτερα), χωρίς να αγκομαχούν οι γονείς. Και αυτό καθώς η ελληνική οικογένεια φημίζεται για τους πολύ ισχυρούς δεσμούς που αναπτύσσουν τα μέλη της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όπως και να έχει, όμως, τα παιδιά κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα μετακομίσουν και θα αφήσουν πίσω τους ένα μεγάλο κενό.

Άδεια μου αγκαλιά…

Ας μείνουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ελληνίδα μαμά δεν παύει ποτέ να νιώθει μαμά και να συμπεριφέρεται ως μαμά. Η ζωή της, ακόμη κι αν είναι εργαζόμενη και γυναίκα καριέρας, είναι συνυφασμένη με τον γονεϊκό της ρόλο.
Και όταν έρχεται εκείνη η (μαύρη;) ώρα του αποχωρισμού, ε, δεν τη λες και εύκολη. Από τη μια θέλει, από την άλλη δεν λέει να αφήσει το παιδί να φύγει. Έλα, όμως, που το παιδί δεν κρατιέται να ανοίξει τα φτερά του – και τα ανοίγει και πετάει…
Μήπως δεν θα έπρεπε να κλαίνε οι γονείς όταν τα παιδιά φεύγουν; Εντάξει, θα μου πείτε “Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις”. Θα βρεθώ και εγώ σε αυτήν τη θέση, λίαν συντόμως, και θα είμαι η Μάρθα Βούρτση στα καλύτερά της. Με φαντάζομαι να κρατιέμαι από τα ρούχα της κόρης μου, να μην αφήνω το χέρι και να με σέρνει για μέτρα ολόκληρα μέχρι να φύγει… Τραγωδία, το λιγότερο!

Γονείς, ανασυνταχτείτε!
Για να μη φτάσουμε στο σημείο να πέφτουμε στα πατώματα πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά από τη ‘φυγή’ των παιδιών μας, ας δούμε τρία βασικά βήματα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως σωσίβια σε αυτήν τη δύσκολη φάση της ζωής μας:

1. Ας μην τρελαίνουμε τα παιδιά μας
Τα παιδιά μας έφυγαν από το σπίτι, γιατί τους ανοιγόταν μια νέα θαυμάσια και συναρπαστική ζωή μεν, με υποχρεώσεις δε, ή εργασία ή σπουδές. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ένα καθημερινό και συγκεκριμένο πρόγραμμα, και ότι οι 500 τηλεφωνικές κλήσεις την ημέρα μάλλον πρόβλημα μπορούν να δημιουργήσουν, παρά να βοηθήσουν. Τα παιδιά μας, εντάξει, εξακολουθούν να είναι παιδιά μας, αλλά είναι πλέον και ενήλικες, και οφείλουμε να σεβαστούμε την προσωπική τους ζωή.
Ας ορίσουμε, λοιπόν, για αρχή έστω κάποιες μέρες και ώρες επικοινωνίας ή επισκέψεων, έτσι ώστε να παρηγορούμαστε και εμείς, και εκείνα να μην υποφέρουν από την επιμονή μας!

2. Ας κοιτάξουμε τον γάμο μας
Σε δεύτερο επίπεδο, καλό θα ήταν να μην επιτρέψουμε στην ‘άδεια φωλιά’ να επηρεάσει αρνητικά τη σχέση μας με τον σύζυγό μας. Υποφέρει και εκείνος, ίσως όχι το ίδιο, αλλά σίγουρα υποφέρει. Και οφείλουμε και κατανόηση να δείξουμε, και να μοιραστούμε τις αγωνίες και τη θλίψη μας, αλλά και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και οι δυο μαζί τον γάμο μας. Μετά από τόσα χρόνια, άλλωστε, καθημερινής τρέλας και τρεξίματος με τα παιδιά, εποχή που δεν υπήρχε η δυνατότητα αξιοποίησης του χρόνου προς όφελός μας, τώρα είναι η ευκαιρία! Είναι μια ιδανική χρονική στιγμή να ξανανιώσουμε ως ζευγάρι και να κάνουμε πράγματα με τον σύντροφό μας, όπως ταξίδια, εκδρομές, βραδινές εξόδους!

Τα παιδιά μας, εντάξει, εξακολουθούν να είναι παιδιά μας, αλλά είναι πλέον και ενήλικες, και οφείλουμε να σεβαστούμε την προσωπική τους ζωή.

3. Ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας

Last but not least, ε, ναι, τώρα είναι η εποχή που πρέπει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας (τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσουμε εγγονάκια· άλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του ελληνικού μοντέλου). Ας αναζητήσουμε παλιούς μας φίλους για παρέα ή ας ξαναπιάσουμε παλιά, αγαπημένα και ξεχασμένα χόμπι. Ή ας βρούμε, σιγά-σιγά και χωρίς πίεση πλέον, μια δραστηριότητα που να μας ταιριάζει, όπως η γυμναστική για παράδειγμα, ή απλώς το περπάτημα, μόνοι ή με συντροφιά.

Όλοι οι γονείς, ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρά ή όχι υποστηρίζουν τον ρόλο τους, μπροστά σε ένα άδειο δωμάτιο θα νιώσουν, αν μη τι άλλο, περίεργα – άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Από ένα τσιμπηματάκι, βρε αδερφέ, μέχρι και το ότι πρωταγωνιστούν σε αρχαία τραγωδία. Όλα είναι πιθανά.
Το θέμα είναι τι κάνει κανείς μετά από τον αποχωρισμό: “Η ζωή εδώ τελειώνει” ή “Λάμπω από τη χαρά μου”;
Η μέση οδός είναι και εδώ η ιδανικότερη, όπως σε πολλές άλλες περιστάσεις της ζωής μας. Παίρνουμε τον χρόνο μας για να “πενθήσουμε” τον αποχωρισμό και, στη συνέχεια, βρίσκουμε τη δύναμη να ξαναπιάσουμε τη ζωή μας από εκεί που την αφήσαμε πριν γίνουμε γονείς. Ή, έστω, στο περίπου!

www.planbemag.gr